Na sclábhaithe bán dearmad: Irish

Tháinig siad mar sclábhaithe: lasta daonna iompar i longa na Breataine ag triall ar an Mheiriceá. Bhí siad chuig na céadta mílte: fir, mná, agus fiú an duine is óige de na leanaí.
Aon uair a d'éirigh siad nó disobeyed ordú, bhí a phionósú iad sna foirmeacha is déine. Bheadh ​​Slaveholders hang a n-airíonna an duine trí a lámha agus a chur ar do lámha nó na cosa ar an tine mar fhoirm phionóis. Rinneadh roinnt dóite beo agus bhí a gceann a chur ar chuaillí ar an margadh mar rabhadh do bhraighde eile.
Againn nach gá i ndáiríre dul tríd na sonraí go léir, ceart? Tá a fhios againn go han-mhaith leis an atrocities na trádála daor hAfraice.
Ach tá muid ag caint faoi an sclábhaíocht hAfraice? Rí Séamus VI agus Charles ghlac mé freisin iarracht leanúnach chun enslave mhuintir na hÉireann. Breataine Oilibhéar Cromail chun cinn ar an cleachtas seo taobh dehumanizing chomharsa.
Trádáil i sclábhaithe Éireannacha a thosaigh nuair a dhíoltar James VI 30,000 príosúnach Gaeilge mar sclábhaithe leis an Domhan Nua. A Forógra an 1625 dhíth a cuireadh chuig príosúnaigh pholaitiúla Éireannacha thar lear agus a dhíol le lonnaitheoirí Béarla sna hIndiacha Thiar.
I lár na 1600í, bhí na hÉireann an príomh-slaves a dhíol le Antigua agus Montserrat. Ag an am sin, bhí 70% de dhaonra iomlán na Montsarat sclábhaithe Éireannacha.
Tá Éire bheith go tapa ar an ceann is mó a sholáthar eallach daonna ceannaithe Breataine. An chuid is mó de na chéad sclábhaithe chuig an Domhan Nua a bhí i ndáiríre "bán".
Ó 1641-1652, níos mó ná 500,000 Irish Maraíodh ag na Breataine agus eile 300,000 dhíoltar mar sclábhaithe. Thit daonra na hÉireann ó thart ar 1.5 milliún go 600,000 i deich mbliana amháin.
Rinneadh shattered Teaghlaigh leis na Breataine gan cead a thabhairt a thabhairt do thuismitheoirí Éireannacha a mná céile agus páistí leo ar fud an Atlantaigh. Seo mar thoradh ar dhaonra defenseless ban gan dídean agus leanaí. Ba é an réiteach na Breataine Móire an cheant na freisin.
Le linn na 1650s, tógadh níos mó ná 100,000 leanaí Éireannacha idir 10 agus 14 óna dtuismitheoirí agus a dhíol i sclábhaíocht sna hIndiacha Thiar, Achadh an Iúir agus Sasana Nua. Sa deich mbliana, tá 52,000 Éireannach (den chuid is mó mná agus leanaí) a dhíol go Barbadós agus Achadh an Iúir.
30,000 fir agus mná na hÉireann Eile a bhí a iompar chomh maith agus a dhíoltar leis an tairgeoir is airde. Sa bhliain 1656, d'ordaigh Cromail go ndearnadh 2,000 leanaí na hÉireann chun Iamáice agus a dhíoltar mar sclábhaithe do lonnaitheoirí Béarla.
Go leor daoine sa lá atá inniu iarracht a sheachaint ag glaoch ar an sclábhaithe Éireannacha a bhí siad i ndáiríre: sclábhaithe. Beidh siad ag teacht suas le téarmaí cosúil le "seirbhíseach indentured" chun cur síos ar cad a tharla do mhuintir na hÉireann. Mar sin féin, i bhformhór na gcásanna ó na céadta bliain 17ú agus 18ú, bhí na sclábhaithe Éireannacha rud ar bith níos mó ná eallach daonna.
Mar shampla, bhí an trádáil daor hAfraice ach ag tosú, le linn na tréimhse céanna. Tá sé taifeadta go maith go raibh sclábhaithe hAfraice, ní éillithe le stain an diagacht Caitliceach fuath agus níos costasaí a cheannach, caitheadh ​​go minic i bhfad níos fearr ná a gcomhghleacaithe Éireannacha.
Bhí sclábhaithe Afracacha an-daor i rith na 1600í déanacha (£ 50 Sterlings). Sclábhaithe Éireannacha a tháinig saor (gan níos mó ná £ 5 Sterlings). Má plandálaí bhuailtí, branda nó buille daor Éireannach chun báis, ní raibh sé ina choir. Bhí Bás umperda airgeadaíochta, ach tá i bhfad níos saoire ná a mharú níos costasaí hAfraice.
Na múinteoirí Béarla Thosaigh go tapa a chruthú do mhná Éireannacha, le haghaidh a n-phléisiúr pearsanta féin agus le haghaidh brabúis níos airde. Bhí na páistí na sclábhaithe iad féin sclábhaithe, a mhéadaigh an méid de na lucht oibre máistir saor in aisce.
Fiú má bean Éireannach obtesse bhealach a n-saoirse, bheadh ​​a gcuid leanaí fanacht sclábhaithe n-mháistir. Dá bhrí sin, na máithreacha na hÉireann, fiú leis an fuascailt le fáil nua, tréigthe annamh a gcuid páistí agus a tionóladh i ngéibheann.
Le himeacht ama, shíl an Béarla de ar bhealach níos fearr a bhaint as na mná chun cur lena n sciar den mhargadh: An lonnaitheoirí Thosaigh mná agus cailíní a tháirgeadh (go leor mar is óg 12) le fir na hAfraice hÉireann sclábhaithe a tháirgeadh le complexion éagsúla . Na sclábhaithe nua "mulatto" Thug phraghas níos airde ná na eallach as Éirinn agus, mar an gcéanna, cheadaigh an lonnaitheoirí airgead a shábháil go huathoibríoch, in ionad a cheannach sclábhaithe nua na hAfraice.
Seo cleachtas baineann hÉireann crosa le fir na hAfraice mhair ar feadh roinnt blianta agus bhí sé chomh forleathan sin i 1681, a ritheadh ​​an reachtaíocht "dtoirmisctear cleachtas cúplála mhná na hÉireann daor d'slaves na fir na hAfraice a daor chun críocha táirgeachta díol. " I mbeagán focal, bhí sé stop ach amháin mar gheall cur isteach ar na brabúis de chuid cuideachta iompair daor mór.
Lean Sasana chun a sheoladh na mílte sclábhaithe Éireannacha ar feadh níos mó ná céad bliain. De réir taifead, tar éis 1798 an éirí amach na hÉireann, na mílte sclábhaithe Éireannacha Díoladh go Meiriceá agus an Astráil. Bhí mí-úsáid Uafásach an dá sclábhaithe hAfraice agus na hÉireann. Bhí dumpáilte long Breataine 1,302 sclábhaithe san Aigéan Atlantach go dtí aa criú a bhí níos mó a ithe.
Níl aon amhras ann an Ghaeilge a bhfuil taithí acu an uafáis an sclábhaíocht oiread (más rud é nach níos mó, sa 17ú haois), mar a rinne Afracach. Is beag amhras go bhfuil na aghaidheanna coirtithe gur féidir leat a fheiceáil ar a gcuid turais chuig na hIndiacha Thiar is dócha meascán de bhunadh na hAfraice agus na hÉireann chomh maith.
Sa bhliain 1839, chinn an Bhreatain ar deireadh ar a chuid féin chun deireadh a rannpháirtíocht sa iompar na sclábhaithe. Cé nár cosc ​​a chur ar an Pirates an cinneadh a dhéanamh cad ba mhaith leat, an dlí nua i gcrích go mall chaibidil seo de misery na hÉireann.

Ach má tá duine ar bith, dubh nó bán, creidim go raibh sclábhaíocht ach taithí na hAfraice, agus mar sin tá siad go hiomlán mícheart. Is sclábhaíocht Ghaeilge ábhar cuimhneamh fiú, ní scriosadh as ár gcuimhní cinn.

Ach cén fáth go bhfuil a phlé chomh beag? An mbeidh ní dhéanann na cuimhní de na céadta mílte na n-íospartach Éireannacha ag dul níos mó ná lua scríbhneoir anaithnid?
Nó an bhfuil a stair a bheith ar an ceann amháin a atá ag teastáil a gcuid máistrí Béarla: a imíonn siad go hiomlán, ní mar a má tharla sé.
Níl aon cheann de na n-íospartach na hÉireann riamh d'fhéadfadh filleadh ar a dtír dhúchais chun cur síos ar a ordeal. Is iad seo na sclábhaithe a cailleadh; go bhfuil an t-am agus leabhair staire claonta dearmad conveniently.